Prolog

*Daria*

Oslo, marzec 2018

Rozejrzałam się po mieszkaniu upewniając się, że wszystko wzięłam. Ostatnio mam nawyk zapominania o najważniejszych rzeczach i tym razem również miałam przeczucie, że o czymś jeszcze powinnam pamiętać. Spojrzałam na zegarek. Nie miałam czasu dłużej zastanawiać się, co tym razem zostawiam ważnego. Opuściłam mieszkanie, przekręciłam klucz w zamku i wyszłam na zewnątrz. Od razu owiało mnie chłodne powietrze.
Tego dnia Oslo było wyjątkowo zatłoczone, pełno kibiców na ulicach oczekujących na konkurs Pucharu Świata w Holmenkollen. Ja jednak nie miałam zamiaru tam się pojawić. Co ja gadam, najchętniej nie wychodziłabym z domu w tym okresie. Więc co robiłam w Oslo, zapyta ktoś. Otóż żyłam, mieszkałam, pracowałam, oddychałam i wiele innych czynności, które wykonuje prawie każdy człowiek na ziemi. Przyjeżdżając tutaj po raz pierwszy, cholernie bałam się, że spotkam tutaj pana H., którego wolałabym unikać do końca życia. Z czasem przestałam się tym przejmować. W Norwegii mieszkała jedyna ciotka, która się ode mnie nie odwróciła po śmierci rodziców i tylko na jej pomoc mogłam liczyć.
Weszłam właśnie na jej podwórko (a przy okazji na teren cukierni, którą prowadziła), kiedy ujrzałam dobrze znaną mi osobę. Mimowolnie się uśmiechnęłam. Nie widziałam jej od dawna i pomimo obietnic o telefonach, listach, mailach, kontakt po prostu się urwał.

-Daria?- zapytała z nutką niedowierzania w głosie- Co ty tutaj robisz?
-Też się cieszę, że cię widzę, Eli- uścisnęłam moją dawną przyjaciółkę

Nie musiałam pytać o powód jej obecności w Oslo. Domyśliłam się, że przyjechała tutaj na Puchar Świata. Mimo wszystko ciekawa byłam co u niej słychać. Nim jednak zdążyłam o to zapytać drzwi do cukierni otworzyły się, a z nich wybiegła mała blondyneczka, ubrana w różową kurteczkę.

-Mama- pisnęła cichutko podbiegając do mnie. Wzięłam ją na ręce i pocałowałam w czółko. Eliza całej tej scenie przyglądała się z zainteresowaniem
-Mama?- zapytała
-Mama- odpowiedziałam z dumą i ponownie dotknęłam wargami czoła mojej córeczki
-Ale jak?
-Możliwe, że wtedy nie skończyło się na zwykłym pocałunku- wyszeptałam cicho spuszczając wzrok
-Jak to?- Eli nawet nie próbowała ukryć zaskoczenia- Masz chwilę? Musisz mi wszystko opowiedzieć od początku do końca.
-Wiesz, teraz nie bardzo. Wpadłam tylko po małą. Ale mogę dać ci mój nowy numer telefonu. Zgadamy się w najbliższym czasie- uśmiechnęłam się do niej. Naprawdę brakowało mi szczerych rozmów z Elizą.

Wymieniłyśmy się numerami i pożegnałyśmy. Cieszyłam się, że się spotkałyśmy. Brakowało mi jej. Chwyciłam rękę mojej córeczki i ruszyłyśmy w kierunku centrum miasta. Gdybym wiedziała, że oprócz Elizy widziała nas jeszcze jedna osoba. Osoba, która sprawi, że moje życie ponownie wywróci się do góry nogami...



_______________________
Witam na moim kolejnym blogu :)
W planach mam 5/6 rozdziałów + epilog, ale to wszystko wyjdzie "w praniu"
Zachęcam do wyrażania swoich opinii w komentarzach :)

CZĘŚĆ PIERWSZA: http://can-you-forgive-me.blogspot.com/